Prolog

      W jednej minucie, mój dotąd idealnie ułożony świat, u boku wymarzonego mężczyzny, legł w gruzach. Gdy pewna mała płomykówka zrzuciła na moje ręce czerwoną kopertę zaadresowaną do mnie, wiedziałam co to oznacza. To pismo rozpoznałabym niemalże wszędzie, pismo mojego odwiecznego wroga.

Droga Astorio!
Mam dla Ciebie wspaniałą wiadomość. Ja też jestem w ciąży, tylko, że w szóstym miesiącu, tak Twój mąż nie próżnował. Pocieszał się u mnie, bo widać nie byłaś wystarczająco dobra, same dobrze wiemy w jakich sprawach. Na pewno będziesz chciała z nim o tym porozmawiać. Mam nadzieję, że wreszcie się rozwiedziecie. Całuski. Pansy Parkinson.

      Wredna czarna zołza! Od zawsze miała obsesje na punkcie Dracona, na domiar złego wiedziałam, że on również coś do niej czuł. Taka niespełniona młodzieńcza miłość, a kto oczywiście stanął między nimi?! JA! ASTORIA ELISABETH GREENGRASS. Byłam taka naiwna, Draco wiele razy przysięgał mi miłość, zapewniał o tym, że mnie kocha. Podczas nocy poślubnej był taki czuły, namiętny, w sumie nadal taki jest, ale czegoś mi brakuje, brakuje mi zrozumienia i szacunku. 

      Nie mogłam tak dłużej żyć,  postanowiłam zakończyć tę farsę. Zdjęłam obrączkę i pierścionek zaręczynowy i położyłam na szafce nocnej. Uklęknęłam przy swoich walizkach i dokładnie je zapięłam. Dopiero teraz zorientowałam się, że mimo, iż miałam dużą szafę, nie miałam tak wiele ubrań, wszystko zmieściło się w dwóch średnich walizkach. No cóż, kobieta w trzecim miesiącu ciąży nie powinna dźwigać takich bagaży, dlatego też poprosiłam skrzaty, by zniosły na dół moje walizki, a sama powoli zeszłam po schodach, nie chciałam robić dramatycznego wyjścia, typu wrzeszczeć na Dracona, bić go, bulwersować się, po prostu chciałam zakończyć to spokojnie. Zresztą dramatyzowanie nie było w moim typie, to raczej pasowałoby do mojej teściowej, wspaniała kobieta, ale bardzo rozhisteryzowana. 

      

      Mój mąż zapewne o wszystkim już się dowiedział, zauważyłam, że na stole w salonie widnieje taka sama koperta, którą położyłam na łóżku w naszej wspólnej sypialni. Zmierzyłam dokładnie Dracona wzrokiem i prychnęłam cicho. On stał przy moich walizkach, wyglądał jakby przegrał na wielkiej loterii. Był zdenerwowany, od czasu do czasu przeczesywał włosy i strzelał palcami. Chyba naprawdę się tym przejął. Zrobił krok w moją stronę i wyciągnął do mnie rękę.

-Kochanie, Ast... Ja.- zwiesił głowę, był kompletnie zdruzgotany i załamany, jednakże teraz nie liczyły się jego uczucia, ale moje, moja poszarpana duma, moja wygasająca z każdą sekundą miłość do niego. Bardzo mnie to zabolało, ciekawe jak czułabyś się ty, gdybyś dowiedziała się o zdradzie osoby, którą naprawdę bardzo kochałaś, która była dla ciebie wszystkim... Płakałabyś, popadłabyś w depresję, wyrzuciłabyś wszystkie jego rzeczy przez okno? Ja również miałam na początku takie chęci, ale to wszystko odeszło w dal, bo na pierwszym miejscu pojawiła się ucieczka. Ucieczka od niego, od tego dotychczasowego życia.

-Wszystko już wiem.- odparłam spokojnie, a łzy spłynęły po moich policzkach. Nie chciałam się denerwować, dla dobra dziecka.- Najlepiej będzie, jeśli po prostu odejdę.- zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, chwyciłam do ręki walizki i ruszyłam w kierunku wyjścia. Po chwili poczułam dłoń Dracona oplatającą mój nadgarstek. Przystanęłam, a on w tym samym czasie odrzucił walizki na bok, nie patrząc na to czy porysują nieśmiertelną podłogę z początku dwudziestego wieku i jednym ruchem obrócił mnie twarzą do siebie. Spojrzałam zapłakana w jego oczy, które wyrażały smutek i ból.

-Nie odchodź.- wyszeptał załamanym tonem i jedną ręką chwycił moją dłoń, a drugą podbródek.- Nie pozwolę ci stąd wyjść. Potrzebuje cię.- te słowa przelały szalę goryczy. Nie mogłam dłużej tłumić w sobie emocji, nic nie odpowiedziałam, a jedynie rozpłakałam się niczym małe dziecko. Draco objął mnie delikatnie, jakby obejmował porcelanową lalkę.- Przepraszam, wybacz mi, to było dawno, ona nic dla mnie nie znaczy, liczysz się tylko TY.- to były słowa, które szeptał mi przez następne godziny tuląc mnie w swoich ramionach. Jednakże oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że już nic nie będzie takie jak przedtem.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
No więc tak, po pierwsze Witam Was wszystkich na tym blogu. Nie mogę uwierzyć w to, że już mam czterech obserwatorów, mimo, iż jeszcze nie dodałam żadnego postu. Dziękuję Wam. :3 Oczywiście nie myślcie, że teraz zajmę się tylko tym blogiem a blog o Narcyzie i Lucjusz pójdzie w odstawkę. Nie wcale nie! Po prostu już od dłuższego czasu chciałam napisać historię Dracona i Astorii i uznałam, że teraz nadszedł ten czas. :)) To tak jak obiecałam, dedyk dla tej niezrównoważonej psychicznie, głupiej krowy. <3